Feministki pewnie się ucieszą. No trudno. Niech im będzie. Nawet Ojciec Wwwirgiliusz musi powiedzieć czasem coś, co może się spodobać feministkom. Szczególnie jeśli go to denerwuje. A denerwuje go zjawisko świętych byków. To podobne twory do świętych krów. Duże, najczęściej z nadwagą (ale niekoniecznie są też typy nawet bardzo wysportowane), zawsze leniwe, zawsze w centrum swojego mikrokosmosu. Zawsze mocno siedzące na zgarbionych z wysiłku plecach żony/dziewczyny/konkubiny. Święte byki w naszym społeczeństwie są wciąż trudne do ruszenia. Jakoś mało komu z ich kolegów przeszkadza, że takie stwory istnieją. Sami są normalni, kobietę traktują jak formę życia zasługującą na szacunek, związek z nią zaś budują na wspólnie wypracowanych zasadach. Niby normalni, ale bykowi nic nie powiedzą. Bo to święty byk i nawet jak zachowuje się jak zwykły cham, nic nam do tego. Mi zaś trudno mi się na to patrzy. Trudno, gdy:
– gdy święty byk mówi do żony Podaj mi z kuchni łyżeczkę, a gdy spytam go, czy sam nie ma nóg, robi wtedy wielkie oczy skrzywdzonego przez złych ludzi spaniela
– gdy święty byk oświadcza chorej żonie, że nie może się doczekać kiedy wróci ze szpitala, bo on ma dosyć jedzenia jajecznicy dzień w dzień. Jak się coś takiego słyszy, to na miejscu żony ma się ochotę poprosić kardiologów, żeby ci ten zawał przywrócili i tym razem pozwolili mu go ciebie zabić
– gdy Święty byk zajmuje się na plaży otwarciem butelki piwa zanim się schłodzi, podczas gdy jego filigranowa towarzyszka życia mocuje się z parawanem, parasolem szarpanym przez dziesięć w skali bałtyckiego sierpnia oraz dwójką rozwrzeszczanych małych świętych byczków
– gdy święty byk odwiedzający żonę na porodówce upomniany przez położną, aby pomógł kobiecie po cesarce przewinąć dziecko (dla ułatwienia dodam: ich wspólne dziecko) odpowiada – a niech się wprawia!
Święte byki to w istocie śmieszne skurczybyki. Śmieszne tylko dlatego, żeby nie powiedzieć żałosne.
